Αλέξανδρε καλησπέρα

Ο πρώτος σας δίσκος ,η πτήση του Ίκαρου, δεν έκανε και πολύ καλές πωλήσεις. Προσωπική μου άποψη, είναι ότι αυτό συνέβη, λόγω της απόλυτης έλλειψης του marketing.Αυτό οφείλεται σε σας ή στην  πρώην εταιρεία σας? Είστε γενικά της άποψης ότι όποιος ενδιαφέρεται, μαθαίνει?

Έχεις απόλυτο δίκιο. Υπό φυσιολογικές συνθήκες τα συγκροτήματα ασχολούνται με την σύνθεση και εκτέλεση των τραγουδιών τους , ενώ οι εταιρείες τους , αναλαμβάνουν την πρώτη τουλάχιστον απόπειρα γνωριμίας αυτών με το κοινό. Όταν κάτι από τα παραπάνω για κάποιους λόγους δεν συμβαίνει , τότε η επικοινωνία καθίσταται προβληματική.

Η άποψη «όποιος ενδιαφέρεται μαθαίνει» μέχρι πολύ πρόσφατα δεν λειτουργούσε τόσο εύκολα. Πως θα μπορούσε κάποιο παιδί από την Κρήτη να μάθει για πρωτοεμφανιζόμενο σχήμα ποιοτικών προδιαγραφών π.χ από τη Φλώρινα? Μεγάλη ελπίδα πλέον (για μουσικόφιλους και για δημιουργούς) αποτελούν τα ανεξάρτητα μουσικά περιοδικά του διαδικτύου.      

Μόλις τελειώσατε τις ηχογραφήσεις της δεύτερης σας δουλειάς. Αυτή θα είναι η τελική της μορφή? Γιατί επιλέξατε να ηχογραφήσετε τη νέα σας δουλειά, πριν την ανεύρεση εταιρείας?

Δεν προβλέπουμε σοβαρές διαφοροποιήσεις (εκτός από κάποια remix). Με δουλειά έτοιμη αποφεύγουμε αρνήσεις σε τυχόν πιέσεις για «αλλοίωση» των τραγουδιών μας. Παλαιότερα για παράδειγμα μια πολυεθνική εταιρεία είχε δεχτεί να κυκλοφορήσει  την πρώτη μας δουλειά αρκεί να ενορχηστρώναμε τα κομμάτια μας σε hip-hop!!! 

Συναυλίες κάνετε συχνά? Σας δίνονται ευκαιρίες να κάνετε όσες συναυλίες εσείς θα θέλατε?

Σε σχέση με τους ελάχιστους συναυλιακούς  χώρους , κάνουμε ικανοποιητικό αριθμό  εμφανίσεων (αν εξαιρέσουμε την τελευταία περίοδο ηχογραφήσεων), κυρίως στη Θεσσαλονίκη από όπου προερχόμαστε. Θα θέλαμε πάντως να υπήρχαν οι συνθήκες για πολύ περισσότερες.

Αλέξανδρε, ποια είναι τα συγκροτήματα που σε έχουν επηρεάσει ως συνθέτη και  ποια ελληνικά συγκροτήματα ξεχωρίζεις?

Στα αλήθεια δεν έχω ιδέα. Άλλωστε οι επιρροές είναι πάντα υποσυνείδητες όταν δεν είναι εκ του πονηρού. Αγαπώ πάντως δημιουργούς με προσωπικότητα όπως Peter Hammill, D.Bowie(μέχρι 1980),  N.Cave,  από συγκροτήματα Clash, Cure, Rem, Radiohead, ενώ πιστεύω ότι με στοιχειώνουν μορφές όπως του Jim Morisson και του Σιδηρόπουλου. Στην Ελλάδα εκτός από τον Παύλο το καρέ συμπληρώνουν ο Τζίμης Πανούσης , η Λένα Πλάτωνος και η Κρίστι Στασινοπούλου με το σχήμα της. Κοινό σημείο βέβαια όλων των προαναφερθέντων είναι ο καλός στίχος , με άποψη.

Ελληνική ροκ σκηνή υπάρχει?

Ουπς… Τι είναι ροκ? Τι ελληνικό ροκ? Και τέλος τι ελληνική ροκ σκηνή?

Παρακάμπτοντας λόγω έλλειψης χώρου τα παραπάνω ερωτήματα , πιστεύω πως ο δρόμος του πραγματικού ροκ είναι από τη φύση του μοναχικός  και δύσβατος , καθώς δεν συμβαδίζει με τις εκάστοτε απαιτήσεις της μουσικής βιομηχανίας για ομαδοποιήσεις υπό τη μορφή ρευμάτων. Υπό την έννοια του ροκ ως ευρύτερου της μουσικής κοινωνικού φαινομένου , μόνο το Woodstock του 69 και το Punk  του 76 μπορώ να σκεφτώ πρόχειρα ως ροκ σκηνές . Οπότε για Ελλάδα ας μη το ψάξουμε καλύτερα…

 

Πολλοί λένε ότι ένα συγκρότημα  που σέβεται τον εαυτό του φροντίζει να εξελίσσει τον ήχο του. Εσύ τι γνώμη έχεις για την άποψη αυτή και πως κρίνεις τα συγκροτήματα που ακολουθούν δρόμους ηλεκτρονικούς?

Ο Dylan, οι Doors, o Neil Young , o Σιδηρόπουλος ελάχιστα έως καθόλου δεν εξελίχθηκαν μουσικά, νομίζω όμως πως είχαν αυτοσεβασμό και ποιότητα. Από την άλλη πλευρά η μουσική καλό είναι να προχωρά και να μην ανακυκλώνεται . Αρκεί αυτό να γίνεται ουσιαστικά και από λόγους δημιουργικής ανησυχίας και όχι επιφανειακά , πιθηκίζοντας και από τις επιταγές για αλλαγή της μόδας της εφήμερης μουσικής «κολεξιόν». Συνεπώς προσωπικά αν και προτιμώ τα πιο συμβατικά ροκ σχήματα, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον ηλεκτρονικό ήχο αν τηρεί τις προηγούμενες αγνές προϋποθέσεις . Πολλά από τα πρώτα hip-hop σχήματα στην Αμερική , άλλωστε ,είναι παρακλάδια της ροκ νοοτροπίας , ενώ αντίθετα τα περισσότερα heavy-metal συγκροτήματα είναι  ποπ  .       

Ποιες ευκαιρίες δίνονται σε ένα νέο μουσικό στην Ελλάδα ,να ασχοληθεί επαγγελματικά με το αντικείμενο του και ιδιαίτερα στο χώρο του ροκ?

Ροκ και επαγγελματική αποκατάσταση είναι έννοιες ασύμβατες έως αντίθετες και έτσι ίσως τελικά θα πρέπει να είναι.

Ποια είναι τα μηνύματα που θέλεις να περάσεις στους ακροατές μέσω των στίχων σου?

Κατ’αρχας δεν φιλοδοξώ να «περάσω» τίποτα στο μυαλό κανενός, θα είμαι ευτυχής όμως αν  στίχοι μου γίνουν σε κάποιους, αφορμή για δημιουργικό προβληματισμό και συναισθηματική εκτόνωση, παράλληλα με τη διασκέδαση. Όσον αφορά στις θεματικές των τραγουδιών, εκ των υστέρων συνειδητοποίησα πως μέχρι τώρα κυρίως, περιστρέφονται γύρω από τη μάχη του νέου ανθρώπου να αντέξει στις επιθέσεις του απόλυτου έλεγχου της σκέψης, των συναισθημάτων και των επιλογών του και να διαφυλάξει ακέραιες τις ευαισθησίες και την προσωπικότητα του ενάντια στην μαζικοποίηση και την φθορά του χρόνου.

Τι είναι αυτό που σε προβληματίζει, σε φοβίζει στη σύγχρονη κοινωνία?

Αυτή την εποχή ζούμε σε συνθήκες ολοκληρωτισμού σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο , επικρατεί πλήρης ανελευθερία, και το χειρότερο είναι πως οι περισσότεροι από μας δεν το αντιλαμβανόμαστε καθότι έχουμε μεταλλαχθεί από τα «έξυπνα όπλα» του συστήματος σε ομοιόμορφα και ευνουχισμένα  ζόμπι.  

Τι σας οδήγησε στην επιλογή του ονόματος  Αρχάνθρωποι? Αισθάνεσαι σαν αρχάνθρωπος?

Οι Αρχάνθρωποι ως οι πρώτοι άνθρωποι στη γη ήταν απαλλαγμένοι από τα «αγαθά» του σημερινού πολιτισμού όπως αλλοτρίωση, ματαιοδοξία, άγχος , ρουτίνα, ομοιομορφία. Επίσης ενεργούσαν κυρίως με το ένστικτο παρά με την κοινή λογική και ως προς αυτό ίσως τους μοιάζω.

Ποια είναι η άποψη σου για την αποποινικοποίηση της μαριχουάνας?

Λοιπόν αν και έχω σαφή θέση επί του θέματος , εντούτοις θεωρώ πως δεν πρέπει να δημοσιοποιεί τη γνώμη του ο καθένας επί παντός του επιστητού , όταν μάλιστα δεν το κατέχει σε βάθος. Αυτό είναι προνόμιο άλλων πιο σοβαρών και σοφών καλλιτεχνών (κάποιοι εκ των οποίων είναι και δικομανείς). Πόσο μάλλον σχετικά με την αποποινικοποίηση της Μαρί, του Χουάν και της Άννας, αφού στο κάτω-κάτω δεν έχω καπνίσει ούτε μία φορά ένα απλό συμβατικό τσιγάρο .

 Αν και τα θεωρώ αυτά ψευδοπροβλήματα , και υποκριτικές τις συζητήσεις των κατεχόντων την εξουσία, αφού μας έχουν νόμιμα επιβάλει απείρως πιο σκληρά μαζικά ναρκωτικά για τα οποία θα έπρεπε να συζητούμε και να αγωνιζόμαστε να απεξαρτηθούμε.

Στο τέλος της συνέντευξης αυτής θα θελες να πεις κάτι στους αναγνώστες του Roadhouse?

Μάγκες (και μάγκισες) , οι νεώτεροι γίνετε πιο καχύποπτοι με ότι κυκλοφορεί γύρω σας. Ως γνωστόν ότι λάμπει δεν είναι και χρυσός. Όσο περισσότερο διαμορφώνετε δική σας κριτική ικανότητα τόσο λιγότερο έχετε την ανάγκη των άλλων. Να είστε καλά και… keep on rocking’

Ευχαριστώ και εύχομαι ότι καλύτερο για τη νέα σας δουλειά.

Χρίστος Γατσογιάννης

 

επιστροφή